FRAKKANE FRÅ HALSNØY

I 1986 skulle Ungdomslaget Ljosglytt på Halsnøy setje opp ein revy. Då blei Jostein, Audun og Hallgeir Tvedten spurt om å bidra med noko musikalsk. Dei forente seg med Roy Faste Særsten på bassgitar og Halvard Michael Sæbø på trommer, og starta  show-bandet som fekk navnet Frakkane. Seinare kom Rune Dahle med på trommer.

Navnet var inspirert av eit praktisk klesplagg som var på veg ut av motebilde på den tida. Vaselina Bilopphuggsers som var svært populære på denne tida vart også inspirasjonskjelda deira. Og heldige var dei som hadde storhumoristen Jostein i familien. Dei plukka ut kjente låtar og laga lokalt tilpassa tekstar på desse.

Dei hadde jamvel eigen maskot, og Leif Sjo (Leif lærar) blei i 1988 tildelt æresmedlemskap og maskot i showbandet fordi Jostein meinte han på ein framifrå måte promoterte og brukte klesplagget gruppa hadde som navn.

Frakkane vart ein knallsuksess. Mange vil nok hugse dei årlege showa dei kjørte. To framsyningar var ikkje nok, på det meste selde dei 3-4 fulle hus på samfunnshuset. Rykta om Frakkane gjekk, så etterkvart vart dei invitert til å opptre i andre bygder, nevner her Strandebarm og Uskedalen. Frakkane spelte også for minst 1000 publikummarar på Varhaug / Bryne der publikum for det meste hadde tilknytning til Halsnøy.

Hovedårsaka til at Frakkane blei så populære var nok fyrst og fremst Jostein, eit naturtalent som sikkert kunne livnært seg på underhaldning om han hadde budd i Oslo. Med sin enorme evne å immitere andre, sceneutstråling, god skuespelar, forteljar mm vart han det naturlege midtpunktet i showa. Frakkane haldt det gåande i 5 år, skreiv eigne tekster og laga og parodiar på kjente norske og internasjonale låtar og artistar. Dei haldt det gåande heilt til 1991, men slutta altså mens leiken var god som dei seier.

På showa parioderte Jostein alt frå Tina Turner, Leonard Cohen til kongen. Audun viste og at han var i slekt m broder Jostein, og gjorde blant anna ein framifrå parodi på revykongen Dag Frøland i pelsfrakk. Om ikkje nok, mange vil også hugse alt arbeidet dei la ned på scenen. På eit show hengte dei opp minst 25 frakkar, på eit anna hang Josten i ein ekte fallsjerm på scenen. Dei brukte minst 100 dorullar til pynt… dette berre for å nevne noko.

Diverre er det ikkje videoopptak av alle karakterane/showa dei framførte, men nokre avisutklipp og nokre snutter vil me dele her.

Også Anki og Maren var med på eit show dei hadde, og sang ein låt som dei kalla «Mjølk e godt»

FRAKKA SHOW

Video: Hallgeir Tvedten

LET`S ROCK

Waterloo frå Øyatun til Grieghallen

Fram mot jul og vinteren vil 5454senior / Liv og røre i Sæbøvik by på bilder videoar og historiar om desse banda som prega ungdomstida på Halsnøy på 70 talet. Både Waterloo og Frakkane var store innan sine sjangerar, og vel kanskje dei i Kvinnherad som har spelt for størst publikum. Waterloo gjorde det skarpt som danseband, og mellom anna vant dei Sunnhordlandsmeisterskapen for rockeband, deltok i NM for rockeband,  og hadde opptreden for 1500 publikummarar i Grieghallen. Så kom Frakkane med sine parodiar, sjølvskrevne og omskrevne låtar og folk gjekk mann av huset for å oppleva desse karane som framkalla lått og  løye. Dei drog fulle hus og spela for 1000 publikumarar, dei fleste med tilknytning til Halsnøy i Varhaug hallen i Bryne. Alt dette vil det komma meir om her på sida, så følg med.......Her kan det bli moro framover.

Allerede nå kan eg by på smakebitar av kva som kjem...

Eventyret begynte med Stratos

Omkring 1970 var kulturlivet levande på Halsnøy, og The  Tigers og Big Fiasko hadde kveikt mange unge Halsnøybuar til å satsa på musikk og Rock’n Roll. Gitarist  Alf Ståle Fjelland starta bandet Stratos. Med seg fekk han Harald Eide på sologitar, Rune Dahle på trommer, Roy Faste Særsten på bassgitar og Frøydis Johnsen som  vokalist.

Dei hadde øving på Øyatun, og Alf Ståle skaffa seg motorsykkel, rett og slett for å hente vokalist Frøydis Johnsen ute i «Verdens ende» der ho budde. Det var mange som fekk sans for både MC og musikk når Alf Ståle svinga opp på Øyatun med Frøydis på baksetet. Frøydis starta bokstaveleg talt si reise mot den vokale stjernehimmelen på baksetet på ein Suzuki 100.

Bandet starta i det små, men etablerte seg etter kvart som eit habilt band. Sologitarist Harald H. Eide briljerte med sin Fender Stratocaster, nett lik den som Jimi Hendrix som var hans førebilde hadde. Kven huskar vel ikkje Hey Joe og andre, eller Fenderslåtten av Øystein Sunde. Stundom var Harald skikkeleg i sitt ess og spela gitar med tennene nett som han hadde sett dei store gjera på tv. Dei andre stod ikkje mykje tilbake for gitaristen med Fender gitaren. I 1973 flytta Alf Ståle til Åkrehamn på Karmøy der han gjekk på yrkesskole, svakstrømlinja. Den gangen var det både praksis og teori i fagutdanninga, og på svakstrømlinja blei det bygd både  forsterkarar og høyttalarar huskar eg. Midt i blinken for dei med musikk interesse altså.

Det  blei litt omrokkering i Stratos som følge av at Alf Ståle flytta. Stratos blei til Waterloo, og inn kom Oddemann på gitar og Hallgeir Tvedten på tangent og vokal. Waterloo blomstra som aldri før, og var eit av dei meste ettertrakta dansebanda i Sunnhordland.  Harald H.Eide var med til omkring 1975/76. Harald og Waterloo gjekk då i kvar si musikalske retning. Harald spela videre for seg sjølv under artist navnet «Vela X» Eit navn han seinare har nytta både musikalsk og i forbindelse med si astronomi interesse. Han gav også ut ei LP-plate som «Vela X».

Inn kom Oddgeir Røssland på sologitar, og Waterloo skaut fart som danseband. Merkevara Waterloo, Frøydis og Mercedes var synonymt med dans, musikk og ungdommeleg gleda på Halsnøy i denne tida. Kven huskar vel ikke Waterloo-bussen, som til sist enda som hønsehus ute på Sjo?

Waterloo

Året var 1973, og Oddemann og Hallgeir gjorde sin entré i bandet. Nå begynte på mange måtar ei ny tid. Fokus vart meir retta mot dansemusikk og opptredenar. Waterloo var avgårde og spelte til dans mest kvar helg. Det var ei anna tid, ferjo kosta 20 kroner,  og det var mykje farting rundt om kring  i Sunnhordland. Waterloobussen var mest som eit landemerke både på Halsnøy og ellers i Sunnhordland.

Ein gong skulle dei spela ein stad på Bømlo. På ferjo møtte dei eit band frå Stord, og dei kom på snakk, og lurte på kor dei skulle. Det viste seg at Bømlingane hadde dobbel-booka til samme dansen. Banda blei einige om at dei som kom først fram skulle spela. Det vart eit race utan likje og Waterloo bussen låg lenge først i løypa, men sjåfør Oddemann kjørte feil, og då dei kom fram var det andre bandet allerede på plass, og hadde begynt å rigga opp utstyret. Men Waterloo besetningen gjorde ikkje vendereis. Dei tok seg ei velfortjent frihelg på dansegolvet. Frihelgar var det ikkje mange av i denne tida.

Med Oddemann og Hallgeir på plass kom meir  danseopptredenar, og med meir danseopptredenar vart det også behov for større repertoar, og mange nye melodiar måtte øvast inn. Hallgeir var låtskrivar eller den som skreiv teksten på melodiane. Han lytta på kassett og skreiv etter beste evne, det blei halvt norsk og halvt engelsk, og av og til bare meiningslause ord. Han var ikkje så stødig i engelsk fortel han, og mange ganger bare laga han eit ord. Høyrtest det bra ut musikalsk var det greit. Det var med andre ord Hallgeir-engelsk som blei servert i starten.  Og Frøydis stakkar song som bare det. Waterloo musikken slo an, og ingen brydde seg om teksten. Seinare måtte visst Frøydis læra seg å syngja dei samme melodiane på skikkelig engelsk.

Ein kan trygt seia at Waterloo tok skikkeleg av i denne tida og markerte seg med dansevennlig pop/rock som var veldig populær.

Ryktet  om det populære bandet, og til dels mykje "hurlumhei" på dansane på plattingen i Ranavik nådde bladet Sunnhordland, som rykka ut til galskapen i Ranavik for å laga eit skandele oppslag ein laurdagskveld.

Men slik blei det ikkje, overskrifta vart denne:

350 ungdommar, 12 vakter, 3 brannmenn og fin musikk frå «Waterloo»

Elles rapporterte dei om ein kvelandes varm sommarkveld, litt øltørste ungdommar utanfor området, og ingen uro.

I ein omtale i Kvinnheringen kan vi mellom anna lese:

Fin musikk

Vi var med på ei dansetilstelning med gruppa, og synest at Waterloo framførde mykje fin dansemusikk. Dei spelar ein god del melodiar av dei kjente toppgruppene, som til dømes Gasoline, og dei meistrar godt den saka.

Waterloo har gode vokalistar, og for å tekkja fram ein av dei, så syng Frøydis Sjo svært godt.Ho er og med når ho syng musikken. Elles kan me nemna Oddgeir Røssland som spelar sologitar. Han hadde nokre fine solo-inngrep som gjekk i stil med dei melodiane dei spela.

Vi spelar så lenge vi likar å spela sa den smilande Waterloo besetningen  til samme avis.

Waterloo til Åkrehamn

Det var rett og slett ikkje heilt opplagt at Åkrehamn på Karmøy  skulle verta så populært blant Halsnøy gutane først på 70 tallet. 

Men her var det yrkesskule, og mange reiste til Åkrehamn for å få seg fagutdanning. Yrkeskulen der hadde godt tilbud,og frå Sæbøvik var det vel røyr, maskin og elektonikk linjene som rådde grunnen. Sjølv gjekk eg på maskin,  og delte hybel med Alf Ståle Fjelland som gjekk på elektronikk. Alf Ståle var grunnleggjaren av bandet Stratos som seinare vart til Waterloo, og han fekk ordna det slik at Waterloo fekk spelejobb på dansen i idrettshuset på Åkrasanden.  

Waterloo spelar ved Øyatun skule 50-års jubileum i 2014

Framført ved 50-års jubileum for Øyatun Skule i 2014

Bilder og audio: Hallgeir Tvedten

Video; Hallgeir Tvedten

På scenen under Talent 76 på Stord der Waterloo vant

fv. Roy Faste Særsten, Rune Dahle, Frøydis Sjo, Oddgeir Røssland og Hallgeir Tvedteen

Foto: Hallgeir Tvedten

Haugastovo